Te slecht

Op bezoek in het atelier. Ik raakte helemaal in vervoering. Daar lag zo maar een tekening uit Papa is een hond! Donald Duck, 1977, zo rond mijn verjaardag gepubliceerd. Ik zal zes, of net zeven zijn geweest toen ik het verhaal van Guus Kuijer in het blad zag. En vond het eng! Fascinerend, maar eng!

Mark wordt wakker, en ontdekt dat iedereen, behalve hij, in een dier is verandert. Ach, wat hadden we het toen eigenlijk makkelijk als kinderen. Tegenwoordig word je wakker, en is iedereen een zombie geworden die niets liever willen dan eens fijn in je kuiten bijten...

Maar goed, deze tekening dus:

Díe wilde ik natuurlijk maar wat graag kopen. Maar had buiten Follet gerekend. Of ik die tekening echt wilde hebben? Even dacht ik dat hij hem per sé zelf wilde houden en hem had beledigd door het überhaubt te vragen. Maar nee. Dat meende ik toch niet! Wilde ik nu écht zo'n slechte tekening kopen? Nee, hoor, daar kon geen sprake van zijn, daar was mijn verzameling te mooi voor!

Tja, daar sta je dan. Natuurlijk had Follet mooiere tekeningen bij dit verhaal gemaakt, maar ja, die had hij niet meer. En over de tekening viel overduidelijk niet te onderhandelen.

Thuisgekomen schreef ik hem er toch een brief over. Verzamelen is grotendeels het behouden van sentiment. Ik heb het vaak, dat ik een boek of origineel koop, omdat het me terugvoert naar mijn jeugd. Soms gaat het om topstukken, zoals Jan Wesselings omslag van Oorlogswinter, soms gaat het om iets onbenulligs. Dat probeerde ik hem zo goed mogelijk uit te leggen. Dat die tekening natuurlijk slecht was (ahum), maar dat ik hem toch alstublieft heel graag zou kopen.

Ook Follet had gelukkig wel eens een sentimentele bui, wat hem mild stemde over slechte tekeningen. Een paar dagen later bracht de post een pakje uit Linkebeek met de tekening er in. Een cadeau. Er stond nog een opdracht op:

Later bemachtigde ik nog twee tekeningen uit Papa is een hond, maar mooier dan dit werden ze niet.